Bir yudum huzur eksikliði içimizin
bir gün hayalleri de toprak olacak..
.
Koþarken peþinden kaçan neþemizin
aðulu bir su gibi,
kezzap gibi d’aðlýyorduk damladýðýmýz tenleri.
Bir yan da geçmiþ zamanýn tozunu alýyor
içinden yalnýzlýk geçmiþ þehirleri
yanýna vefa uðramamýþ insanlarý buluyor
gömüyorduk kâlbimizin sulh köþesine.
Elleriniz kýrýk hikâyelerin cümlelerinde kanarken
ellerim bir öksüzün umuduna kurdele
gözlerine gül
dudaklarýna kiraz asýyordu
yorgundu teli bile saçlarýmýn.
Sazýmýn kopuk teli baðlýyordu biten yollarýn ucunu
bütünleþen bir yarayý
hüzünleþen bir anneyi
suskunlaþan bir babayý öpüyordu
bü’yük bir saygý
mahsun bir eda eþliðinde.
Kaybolan tamlar yarým bir güneþ gibi
kor gibi avuçlara düþmüþ
yýlan gibi yolunu kaybeden
kaya gibi saðlam ama içinde güve’n
ince bir dert gibi ileriye
daha derinlere inmeye yeminli kurt gibi
s’üzülüp duruyordu gözbebeklerimizden acemice.
Annem elinde bir beyaz gülüþ
cebinde býrakmadýðý duâlar
vazgeçmediði umut taþlarýn da sek sek
kalbinin paramparça yanýyla dünyayý siliyordu
baþaracaðýna inanýyordu babam
temizlik imandandý.
Tuttuðumuz yerden kopan
inandýðýmýz yerden yaralanan
güldüðümüz yerden ölen
kötürüm yarýþcýlar
aðýtlarý lâ’l
ruhlarý âmâ bireylerdik oysa
bilemedik yaþamayý.
Ölmenin kitabýný yazýyoruz þimdilerde
kabrimize akledip
okuyanýmýz olmayacaðýný bile bile..
...