sonra uzak denizlerin tuzuyla yýkanýyor zaman
zamanýn gözlerinde ince bir buðu
bundan sonraki duraðým sonra
sonra döþeli kaldýrýmlardan geçiyorum
sonrayý dönüp
ilk sonraya sapýyorum
iki sokak sonra
kapýsý sonraya açýk bir evin
bahçesinde buluyorum kendimi
olgunlaþmýþ sonralarýn dallarýný eðdiði
kuþ yoksunu yorgun bir aðaç þimdi babam
bahçeye kök salmýþ öylece oturuyor
annem gergefine sonra iþliyor
annem sonrayý hiç sevmiyor
annem basma eteðini ve çiçekleri seviyor
eteði adýmlarýný paket yapmýþ
bir sonraki sonrayý bekliyor
annem kendini hiç sevmiyor
annem kedileri ve bizi seviyor
seslenmek istiyorum
içimden bir ses sonra diyor
býrakýyorum sonraya sesimi
sonra ikisi de yok oluyor
uyanýyorum neden sonra
gördüðüm düþü hayra yormayý sonraya býrakýyorum
gökyüzüne bakýp bir yýldýz çekiyorum
ayak ucuma
ýþýðýný sonrasý için saklýyorum
sonra yýldýzý býrakýyorum
sabah oluyor musluðu açýp unutmak dolduruyorum bardaðýma
boðazýmdaki geceden kalma sonralarý yutmalýyým
bir yudum
bir yudum
sonra bir yudum daha
yutuyorum
evimin geçmiþe bakan küçük bir balkonu var
çýkýyorum
piþmanlýk çekiyorum ciðerlerime
sonra bu kadar piþmanlýk aðýr geliyor
öksürüyorum birazýný
nefesine anne yükleyen çocuklar sesleniyor
uzak bir denizden
aslýnda deniz ben
çocuklar içimde yüzüyor
çocuklar içimde gülüyor
çocuklar içimi üzüyor bazen
içim hep bir þeyleri özlüyor
içim içime küsüyor sonra
sonrayý bekleme hadisene derken
sonra hiçbir þey ayný kalmýyor
kýrk çocuðumdan yirmisini kaybediyorum aniden
yaðmur yaðýyor kentin sonra aralarýna
köprü altlarýndan akýyor kimsesizlik
aðlamayý sonraya býrakamýyorum
çýkýp ýslanýyorum
sonra koþuyor peþimden
toprak ölüm kokuyor
ölüm sonra koksun istiyorum
ölüm sonradan korksun istiyorum
tam tersi oluyor sonra ölümden korkuyor
ölüm sonrayý beklemiyor
sonrasý yok biten nefesin
sonrasý hep yoktan
bir dip cambazýyým
sonra üzerinde dengede durmaya çalýþan
ellerimde kanatlarým
habire gökyüzüne doðru koþan
yükümü atýp uçacaðým illaki
fakat sonradan
hicran aydýn akçakaya