O þehirdi.
O þehirdi,
Mavinin ben dediði, yeþilin hoþ geldin dediði.
Bir þehirdi,
o þehirdi, yeþilin mavilerle seviþtiði þehir.
Uyurdu mýþýl, mýþýl, berrak mavi sularýnda þehrin koylarý.
Sadece benim deðil, rüyalarýn, þehriydi.
O, þehir.
O, þehirdi.
Doðasýyla deniziyle uðrak yeri olan yaz günlerinde.
O þehrin!
Tarihin fýþkýrdýðý yerleri vardý.
Eski bir iskelesi vardý, sanýrsýn yýllar deðil tarih öncesinden kalmaydý.
Üzerinde gezerlerdi, geceleri kýzlarý kýzanlarý
Býkmadan, usanmadan.
Yaz gelsin, sýcak yaz gecelerinde.
Mehtabýn ýþýklarý, sulara inmiþ oynarken gördüðüm yerdi
Sevdasýna yandýðým yerdi.
O, þehir.
O, þehirdi.
Beylerin krallarýn, yaþadýðý yerdi.
Köhnemiþ konaklarýyla, ören yerleriyle tarihi ile övünen yerdi
O þehir.
Kaleleriyle.
Kalelerdeki birbirini gören burçlarýyla
Hala ayakta durmaya zorlanan, beylerin konaklarýyla
Güzeldi o þehir.
Deniz sularýnýn kumsallarý yalarken, horlamasýyla güzeldi.
O, þehir.
O, þehirdi.
Beni güzelliði ile büyüleyen.
Mecnun edip, dað bayýr demeden sevdasýna koþturtan
Canýmý, yakan
Sonra!
Bir paçavra gibi, bir kenara fýrlatýp atan
O þehirdi.
O, þehir.
O þehirdi.
O þehirdi, hýrsýza gülen seveni bilmeyen þehir.
Yaranamadým o þehre.
Doðru olduðum, baþýmýn üstünde orayý altýndan taç yaptýðým için.
Hep kendini teslim etti, kahpenin hýrsýzýn ellerine!
O þehir.
Yýllar sonra, bir yabancý etti beni.
Tanýyan’ da tanýmaz oldu.
Güldürmedi beni.
O, þehir.
02 Aðustos
Ahmet Yüksel Þanlý er