Vuslata gün seçerken
Bir þey düþtü elinden yere
papatya olmalý
Bilmem ki nasýl anlatýlýr
Ýçimde o sesin en nadide hisleri
Gözlerim seni yitiren yollara baktý
Ýçimde bir his var fer kalmadý özümde diyor
Gidersen eksilirim
Geride yitirilmiþ bir basit aþk gibi
Yeminleri bozdum, adý kötüye çýkan günahlar gibi
Bin nemrut yükledim yüreðime
Kaybolan dildaþým, ah sol yaným
Yýldýzlar döküldü birer birer
Sözüm, cevabým asýlý kaldý
Unuttum tüm makamlarý
Bütün acýlara kucak açtým, hepsine yer vardý
Sýyrýlýp gelmekteydi seher
Türkülerde eskisi gibi samimi deðil
Hiç baþlayamayabilirsin
Yaþlýlýðýnda kalan bir tel saç, onunla baþla
Artýk masaya bir tabak eksik koy
Evcilleþmeyen gönüller kifayetsiz kalýr
Onunki içler acýsý, görmediler
Tutarým ben yasýný senin yerin apayrý!
Anýmsarmýsýn ne anlama gelir hüzün dediðimiz þey?
Mantýðým direndi yorgun bir eylül akþamý
Vuslatýn týnýsýnýn en dokunaklý yeri
kemendin bir ucu senin avuçlarýndaydý
sal gitsin…
güzel bakan adam
Yoksa huzur bulamayacaðým bu dünyada
Beni rendelerken tüm gücüyle hasret
Ne rüzgâr eser hafiften
denizin sesi de o geceye has
Gece böyle sessizken
Serinlik vurdu korulara
sabahýn uykuya yenik düþtüðü saatlerde
haber ver gözlerine!
Bülbüller sen yokken aðlýyor çocukluðunda gibi
kirpiklerin ýslak mý, deðil mi, biliyorum
Ey serseri sevgilim seviyorum kime ne?
Senden sonra gelen aþklarý nadasa býraktým
Ko yarýn sabah ortalýk ýsýmayý versin
Kara yas tutsun güneþ, ýþýðýný sarkýtmasýn
O sabah gökyüzü bulutlarýndan bir kaç damla yaþ döksün!
KAYIP YALDIZ