Bir içimize bakmaya görelim
yangýn yeri
hasat
toz ve duman..
Dahasý kor,
gül ve kül..
Dahasý geçmeyen yaralar
bitmeyen o ince sýzý
ve kýrgýnlýk
ve bitmenin az öncesi
yorgunluðun ötesi...
Sonrasý bitkin bir tebessüm
demli bir çay
yahut orta hatýrlý
yorgun bir kahve..
Bilmiyorum ki
bir küçük bedenin içine bunca m’eziyet nasýl sýðmýþ..
Neydi konu(!) keder
Yok öyle bir þey!
Allah var - en fazla öleceðiz
hüznümüze melekler
yaralarýmýz antika,
kâlbimize annemiz üfler..