İki Yaramaz Çocuk Ruhumuz

Ýki yaramaz çocuk ruhumuz,
Þen-þakrak, deli-dolu.
Var mýdýr bu rüyadan
Hiç uyanmamanýn bir yolu?

Daima zakkum bahçelerinden
gam topladým,
Mutluluk sahnesini hep atladým.
Bir derin sükûttan çekip aldýn,
Beni benden de çaldýn.

Tek tek sardýn yaralý yanlarýmý,
Süslüyorsun en güzel anlarýmý.
Bitti vefasýz þarkýlar,
Gitti kahýrlý þiirler.
Gönül burçlarýmda dalgalanýrsýn,
Öylesine mavi, öylesine güleç.
Sen Leyla’yý kýskandýran cilve!
Ülkeme hep neþeni saç,
Damaðýmda kalsýn,
Bu tat, bu telve.

Gamzelerinde dinlenir yorgunluklarým,
Uçup gidiyor kýrgýnlýklarým.
Kapattýn ebedi zindanlarýmý,
Yaktýn vuslat þamdanlarýmý.

Ben böyle iyiyim sevdiðim,
Ýstiyorum hiç sabah olmasýn.
Seninle susuz da kalýrým,
Uykusuz da.
Bu benim en tatlý esaretim.
Sevdana öyle göm ki beni,
Sonsuza dek orda kalayým.
Doyamam biliyorum;
Belki bir nebze soluklanýr,
Sana olan hasretim.


17.07.2017
Saat : 07:17

Muhittin Alaca

Sosyal Medyada Paylaşın: