ZAMAN
Her saniye tükenecekse insan;
neden dalar ki uykuya?
Tutsak mý deðildik zamana?
Yanýltmayacak olan neydi?
Bizi çaðýran nedir?
Yaþadýðýmýzý da biliyoruz:
Kaybettik…
Önüme sundular tek yol :
nerede biter bilmem .
Hani:
Kaleler, köprüler, þehirler?
Hani:
Duvarlar, nehirler, insanlar?
Yolda gördüm aðaç:
sarkýyordu dalýndan bir meyve,
Yasak mýdýr ? Günah mýdýr?
Zehir midir ? Sefil midir?
Peþimden gelen tek bir gölge,
O da kaybolur gece,
Kimdir, nedir bu gölge?
Olmasaydý þu hanlar ,
Sitemimi kim anlar…
O kadar zaman gitmiþim,
Bir muamma da bitmiþim.
Geriye dönsem bir o kadar,
zaman.
Belli. Bu yol çok yaman...
Yolda bulursam bir hancý,
sanýrsýn bitmeyen bir sancý.
Ben bir garip yolcuyum !
Sen söyle hancý:
Her gördüðüm han ,
yolun sonu mu?
Bu yol ki gece gidilmez,
Kar yaðar, izi bilinmez,
Toprakta hatýralar silinmez…
Evet, hancý!
Zaman kýsa, ortaksýn bu suça
Gün gelir, mecal tükenir;
Gün gelir, ecel bitirir.
…………………………………………….
Sema her ateþe secde eden bir duvaktý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.