acımdın soframdaki aşımda...

“acýmdýn” soframdaki aþýmda…

döneceðim!...
öyle bir kalayým ki aklýnda
su gibi, ekmek gibi…
sofranda bulunmayanýn olayým,
çok acýk...
acýk ama
yemeden bekleyecek kadar iple çek akþamlarý...
günleri sayma,
bekle tez döneceðim...

sensizliðin kahrýndayým ne yana baksam...
yapa yalnýz kalýnmýyor iþte
soluduðum hava kadar önemlisin
görebildiðim yer olmuþsun;
bilmiyordum!..

bekleyebildin mi sabrýný zorlayarak,
özlemin dayanýlmaz oldu mu hiç?
dilin varmýyordu bir türlü söylemeye
ama kalbin dinlemedi seni
söyleyiverdin:
“özledim”!...

aþýmsýn, ekmeðimsin, suyumsun...
ne içebiliyordum seni yudumlayarak,
ne de acýmdýn soframdaki aþýmda...
her þeyim ol istedim…
boðazýmda düðümlendin!
yediðim vurgunsun þimdi
vuruldum…

döneceðim, demiþtim bir gün...
dönmeliydim…
sofrandaki bulunmayanýn olmam için
günleri sayman için...

yaþamým sensin þimdi
ölmek yok,
geldim bütün özlemlerimle...
gitme bir yerlere diyordun ya
ayrýlma bu þehirden;
ayrýlmayacaðým artýk
gitmek yok…


……………………………h.çam

Sosyal Medyada Paylaşın: