sokaðýn baþýndaki evlerinin önünde çizgi oynardý hep... kendi kendine yeterdi... sessizce þarkýlar mýrýldanýr sayýlar sayar sevinçle havaya sýçrardý... otururdu yorulunca merdiven basamaðýna, bebeðiyle konuþurdu... göz ucuyla arada bir bana doðru bakardý onu izliyor muyum diye... utanýrdý göz göze geldiðimizde, baþýný öne eðer, oyununa devam ederdi... ikindi’den sonra hava serin eserdi... bazen yaðmur yaðardý; biz üþürdük o yine çizgi oynardý... arada bebeðiyle ilgilenir onunla konuþurdu... kendiydi Eylül yalnýz kendiydi... dünyasý çok büyük; küçüktü Eylül... gün geldi, geçerken, o sokaktan az durakladým kapýnýn önünde o, yoktu, baktým... mevsim sonbahardý adý Eylül’dü... sordum, taþýnmýþlar baþka yerlere onu da vermiþler baþka illere... nice eylüller geçti, kim bilir kaç yýl kaç sonbahar geldi ardýndan da kýþ... unutmadým asla: mevsim sonbahardý Eylül’dü adý... ...............................................h.çam
Sosyal Medyada Paylaşın:
hayrettin.cam.1967 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.