BENDELİK

Bir varmýþ, iki çokmuþ…
Mutsuz ve yalnýzmýþ insanlýk
Dünyalardan birinde;
Kendine sýðýnmýþ, korkmuþ,
Ya da kokmuþ bütün sýðýnmak istedikleri…
Bir varmýþ insanlar, iki kalabalýkmýþ;
Sýðamazmýþ koca sokaklara, büyük sinema salonlarýna…
Sýðamazmýþ avuç kadar kalbin sýnýrlarýna.
“seni seviyorum” cümlesinden hemen sonra
Karanlýða karýþýp terk etmekmiþ bütün ettikleri.
Bütün ettikleri, kendi kirlenmiþ de olsa gölünde yüzmekmiþ,
Akmalarda boðulmaktan ürkmekmiþ.


Ýki çokmuþ, bir üþütürmüþ…
“sarýlma bana ter içinde kaldým, dönmek istiyorum
Kendi igloma…”
Sarýlmak, transferdir enerjini karþý tarafa,
Kimse söz veremez bütün pozitiflik bende diye ama…
Soðukta yandýðýmýz, çöllerde donarak öldüðümüz varken
Ve kimse kendi orta kuþaðýný terk etmezken,
Hesap soramayýz neden saatin benimkinden farklý bir zamaný gösteriyor diye,
Ya da ayný anda ayný oranda nefes almýyorsun benimle…
Ýnsan denilen modern meczuba.


Eller birleþmeye, eller, kaya kaya, týrtýklý bankýn yüzeyinde
Tutmaya çalýþýr birbirini;
Biri biraz daha çok kanamýþ, biri biraz daha fazla terlemiþ olabilir…
Ve derken görürsün banka kazýnmýþ, isminin baþ harfini yanýndakinin…
Yanýnda, yanýndakinin baþlamadýðý bir harfle bir kalp sembolünün ortasýnda.
Oysa her “E” benim baþ harfim olmayacaðý gibi,
Her, diðeri de benim deðildir…
Peki biz niye ilk dokunuþun birkaç dakika sonrasýnda,
“sevdadayýz” ilanýndan hemen sonra
Kýzarmýþ ve dalmýþ bakýþlarýmýzla kavgadayýz?


Her insan,
Güzel bir romantik filmin sahnesindeaþýk,
Korkunç bir filmin kendiyle baþkalarýný kurtaran finalinde kahraman
Olmak ister… ister de, ya her þey bir senaryodan ibaretse…
Ve biz repliklerimizi unutursak…
Ya korkarsak… ya konuþamazsak… ya söz verdiðimiz yere gelemeden bir hayalet olursak?


Her insan kendi kulübesinin Sam Amca’sýdýr,
Her insan kendisinin efendisi ve dahi kölesi…
Sarýlýp uyuduðumuz da kendimiziz, sadizm acýlarýna soktuðumuz da.
Her kurulan söz beynimize, her kurulan aþk sofrasý benliðimize hizmet eder.
Amaaa her insan
Nedense, hizmet ve hürmet edilsin kendisine, ister.
Olmayýnca bize göre, deli olur ve deli eder…
Kendi maðara ve kendi gölgelerimizi gerçek bilip yaþarýz,
Çýkarmaya çalýþýrlar, þaþarýz;
Kör oluruz alýþmýþken karanlýða aydýnlýkta,
Kör oluruz alýþmýþken aydýnlýða karanlýkta…

“yalnýzýn denizi gece” diyen þairin dizelerince
Yalnýz olsak, hayýflansak, aðlasak da
Aslýnda memnunuz orada boðulmaktan.
Eeee ne de olsa bildiðimiz sulardayýz.
Bildiðimiz þarabý içmek bütün derdimiz
Sarhoþ da olsak bir biçimde kendi baþ dönmemizle ayýðýz kendimize.

Aslýnda herkes durmalý kendi sessizliðinde.

Sosyal Medyada Paylaşın: