ASKER VE ÇOCUK

ASKER ve ÇOCUK

O hiç uyumadý.
O hep yürüdü.
Ve tutu çocuðun
üþüyen ellerini.
Avuçlarýnýn arasýna aldý,
ýsýttý sýcak nefesiyle…

Çocuk askerin omuzundaki
yýldýzlara baktý .
Asker de çocuðun gözlerine.
O anda,
yüreðindeki iman güneþinden
bir kývýlcým çaktý,
karalýðýn karnýna;
yýldýzlarý kýskandýrýrcasýna…

Taptaze bahar kokan,
alnýndan öptü çocuðun,
gül rengi
titreyen dudaklarýyla…

O hýzla asker,
üzerinde gün batmayan
daðlara koþtu.

Þahinler bekliyordu yollarýný;
bitkiler, aðaçlar, böcekler,
tepeler, vadiler…

Asker de bekliyordu geceleri,
rahat uyusun diye bebekleri.


O hiç uyumadý .
O hep yürüdü.
Yürüyünce düþmanýn üzerine,
þehitlerim dirilip dikilecek
“Ýþte benim kanýmý taþýyan
askerlerim” diyecek.
Yusuf Yýlmaz










Sosyal Medyada Paylaşın: