kıpkırmızı yarınlık...

az konuþup
çok þiir okuyun bayým
öldürdüðünüz kadýnlýðým
belki dirilir tez elden
þiirin sesinden…

býrakýn sevmeyin bayým beni
kuþ mevsiminde
göç ederken iklimler
bin asýrlýk ellerimde
tarihi yanýlgýlar
zamaný geçmiþ artýk
gül mevsiminin
gülmeyiþimiz bundan…




muftelif acýlarda
muzdarip yarýnlar dökmüþüz gülün topraðýna
býrakýn sevmeyin bayým
kopartacaksanýz tomurcuklarýmý
batýracaksanýz dikenlerinizi
ücralarda yetiþen umutlarýma
býrakýn sevmeyin beni...






giderim ben
kalan en son canýmýda alýp
þehirleri ardýmda býrakýp
heybeme
o ihtiþamlý
o heybetli ellerinizi koyup
çýkarým bu oyundan
üzülmeyin siz…



dün bir
bugün yarým
vakit dediðin aþk çalýyor kalbimizdeki oyuktan
iki yarýmdan
bir bütüne varamadý yollar
geçemedik devlerin eþiðinden
delik deþik ciðerlerimde aþkýn tütsüsü
devrildik
býrakýn sevmeyin bayým beni
þehrimin kalýntýlarýndan sýzýyorken
misk-i amber kokunuz
bundandýr güz mevsiminde
gül yetiþtiriyor olmamýz…




kýmýltýsýz duruyor orman
ne yaprak hýþýrtýsý
ne bir kuþ cývýltýsý
sesimi sessizliðine gömüyor toprak
ve ölüyor kadýn
iniltiler sofrasýnda
kurtlar parçalýyor en son kalbini
aðýzlarýndan akarken geçmiþin kaný
geçmemiþsin be kalbim
hiç iyileþmemiþsin
yine aþk sanýyorsun uzaktan duyduðun fýsýltýyý…




gölgeniz geçiyor akþam üstü bakýþlarýmdan
kopkoyu bir aydýnlýk
simsiyah yalnýzlýk
gül dikiyorum avuçlarýnýza
kýpkýrmýzý bir ayrýlýk
býrakýn sevmeyin bayým beni…


ciðeri beþ para etmiyor sevdalýk…