ayrýlýk
demirbaþýdýr aþkýn
unutmak.. kahve molasý
üzerinde ’oku’ diye baþlayan gözlerinden indirdiðim ayetler ile
tapýndýðým tüm putlarý kýrdým
tövbe ettiren bakýþlarýnla
sevgilim
baðýþla
ben aþkýn gündelikli iþçisiydim
arzunun tek diþi kalmýþ þehvet denilen canavarýna kurban olsun diye
tek bir diþiyle yetinmedim
ama sen
kaplumbaðayý terbiye ettiren inceliðinle
zerafetinle
ateþi bulduran devrim gibi
büyü bozan týlsým
düðümlere üfleyen nefes
elmayý düþüren çekimiyle yerin,
yeksan oluþu gibiydin göðüme
oysa ben
cahiliye devrinden çýkmakta direnen kara cahil
sen ise
kara yazýlan cahilin üzerine doðan güneþtin benim için
eridim..
ama aþk
yazaný belli olmayan
anonim bir hikayeymiþ
sonu ayrýlýkla biten
ayrýlýk iþte
di li geçmiþ zamanlarýn küf kokan yarasýndan hesap soran amansýz bir sýzý
unutmak mý
sevgilim.. dur gitme hemen
bi kahve !