KIŞIN BAHARI
Gökte yan yana duran iki aþk bulutu olalým,
Yerde bir aðacýn topraða sýkýca sarýlmýþ kökleri olalým.
Bu dünyanýn kýyamet kopana kadar da olsa bir sonu var.
Bizim aþkýmýz ise ahirette mahþerde, bile sonsuza kadar…
Koyulaþýr hüznüm eþikteki gecenin karanlýðýyla,
Yalnýzca hasretimiz kalýr geriye akþam olduðunda.
Kara bulutlar elbet daðýlýp gidecek, sabah rüzgârýyla.
Bekliyorum giden sevgiliyi, geceleri hayalinin ýþýðýyla...
Oysa yeni açýyor tüm tomurcuklar sevda daðýnda.
Çabucak unutturdu baharýný iz býrakmadan gidiþi.
Çimenler, aðaçlar bilir ki dönecek bahar yine buraya da.
Yarýþýyor her güzellikteki renkli kokularýnýn esiþi...
Sýðmaz kalplere, kar tanesi gibi savruluþlarý.
Öyle zor ki, yaðmur sularýnýn sarp kayalarý aþmalarý.
Uzandým gecenin ýssýz sessizliðinde, sinek výzýltýsý bile duymadan.
Ay, daðlarýn baðrýndan koþarak nurlu ýþýðýyla girdi kapýdan.
Bazen çýplak ayaklarla basarýz, çoþkun akan derenin çakýl taþlarýna.
Suyun çaðýltýsýný dinlerken, yaðmur sularýyla yýkanýp temizlendim.
Çamaþýrlarým asýlý uçuþuyor yumuþacýk bir rüzgarla balkonda.
Bunlar deðil mi ki, yaþamý kendiliðinden hayatta tutan þeylerim...
Gökkuþaðý yolu çisentiyle yað gibi olmuþ, nemli ve kaygan.
Çimenin rengi ebruli bir çizgi gibi seçiliyor uzaktan.
Evim kuþatýlmýþ kavak dallarýnýn polenleri, sisiyle.
Hayatýn en güzel anýlarýný yaþatandýr iþte bu zaman...
Kar, zanneder beyazýyla örtüp geçecek baharýn renklerini.
Bu yüzden boyar uçuþan arý ve kelebeklerle çiçeklerini.
Fark edemez insan þafaðý bahar uykusundan,
Oysa sabahýn güneþi, kuþ sesleri geliyor her yandan...
Kim bilir kaç aðacýn dallarý kýrýldý, döküldü yapraðý,
Gece aniden baskýn yapan, yaðmurdan ve rüzgârdan.
Mevsimler deðiþiyor, göçüyor güneyin yaban kazlarý.
Kuzey rüzgârý savuruyor soðuðunu, buz kesiyor ayaklarý.
Uzaklarda bulut dolusu sýla özlemiyle akarken gözyaþým.
Baharýn ufkunda gezinen yalnýz tekneyi seyre daldým.
Akþam düþerken çýplak durgun denizin üzerinde,
Gözden kayboldu birden bire, acaba þimdi nerede?
Sessizce beklemekten seni ne geçti elime?
Geçiyor ömür, artýk dönmeliyim topraktan evime.
Tarlada kokusu tüten yanýk otlar çaðýrýr þimdi,
Fakat, candan baharým senden ayrýlmak o kadar zor ki!
Kim yardým elini uzatýr bana, yollara tek baþýma düþmüþken,
Bulabilir miyim, engin bakýþlý yar senin gibisini?
Lanetlenmiþ yalnýzlýðým var þimdi her yerden.
Yine kapatacaðým memleketimin sýrma kapýsýný.
Denizimde süzülen teknem, demir attý puslu bir adacýða.
Akþamla birlikte geliyor tazelenmiþ baharsýz geceler.
Bir sevgili kadar yakýn görünüyor ay, ýþýldýyor berrak suyuyla,
Uzak bir limanda þimdi yalnýz teknem, sonsuzlukta yitip gider.
Sadece hayali var gözümün önünde, kýþýn ufkundan bahara süzülen.
Baharýn ýþýltýsýdýr yapraklarýna düþen, bir rüzgar eser kýþ biterken.
Karanlýðýn maymun sesleri gelir, rüzgarýn ýslýðýyla gecenin kýyýsýndan.
Kimsesiz teknem aydýnlanýr, yüzümdeki çizgi çizen gözyaþýmdan.
Aklýmda hala sen!
Yar memleketim var...
Figen ANAR /06.06.2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.