SEVERMİŞİM
Akþamýn penceresinden dýþarýya bakýyorum.
Yine akþam hüzünleriyle, sevinçleriyle günün demini salýyor,
Bende sanki onu yudum yudum çay gibi içiyorum...
Dumanlý beyaz bulutlarýn þekilden þekile girerek,
Sanki yolunu þaþýrmýþ bir sarhoþ gibi telaþlý kaçýþýný.
Islak akþamýn, yorgun güneþi bir kelebek gibi kovalayarak,
Karanlýða aceleyle nasýl batýrdýðýný seyrediyorum.
Akþam olurken hayalinin cama vuran yansýmasýna bakýyorum.
Aslýný deðil topraða benzeyen suretini severmiþim.
Sevdim diyebilir mi topraðý insan,
Onun için bir kez ölürüm diyebilir mi?
Oysa ben sevdim...
Platonik sevdam da buymuþ,
Meðerse yaratýlýþýndan var oluþunu severmiþim.
Ýste böyle sallanarak aðaçlarýn dallarýndan düþsün gölgenin yapraklarý ellerime...
Gövdesine seni giydirdiðim çýplak aðaçlarý severmiþim...
Etraftaki kimsesiz evlere bakýnýyorum;
Sanki kapýlarýna kilitler vurulmuþ aþkýn þatolarý gibiler;
Ýster lambalarý yansýn, ister yanmasýn gözüm alabildiði kadar çatýlarýný görebiliyorum.
Aralarýndan sarkan ürkek yarasalarý, kedi gibi severmiþim...
Bilirim ayný akþamda kalýnmaz bir kere bile,
Her akþam yeni aydýnlýklar getirecektir karanlýklardan insanlara.
Bilirim ömrümüz geceden uzun, gündüzden bir adým kýsa,
Dinledim masallardan ikimizden öncede böyleymiþ akþamlar.
Meðer uykularýn ninni kahramaný akþamlarý severmiþim...
Kýþýn sokaklar arasýndan sisler çýkar karþýma kibarca,
Üflerim dumanýný ciðerimin bacasýndan sigara içer gibi,
Ama ben sigara içmem ki!
Evlerin ormanýnda bir akþamýn mendilini astým bir çam aðacýna,
Ucundaki nazar boncuðundan parlayan gözünü severmiþim...
Bir kapalý odada ikimiz için, akþam akýyor dünyadan;
Uykular suskun, rüyalar dilsiz, seni nasýl gördüðümü hatýrlamýyorum.
Çünkü hiç kimseyle, hiçbir zaman böyle yatýp uyumamýþtým.
Teröristler bile çýksa karþýma canýmdan gayri,
Benden alacaklarý akþamým da yok!
Bu devirde silahýn yanýnda anladým ki, en deðersiz þey canýmýzdýr.
Ben yine de akþamlarý sevdim...
Çamur olur karanlýklar geceleyince, sonsuzluða bata-çýka gidiyorum.
Akþamýn direðine asýlmýþ yýldýzlar ateþ böcekleri gibi,
Saksýdaki çiçekler bile renklerini kokularýyla salýyor.
Öpsem dudaðýndan aðzýn acý badem gibi,
Sevginin açlýðýndan vurgun yedi yüreðim,
Hem elime hem de gönlüme batan dikenli gülleri severmiþim...
Gözümün önüne akþamýn kar gibi yaðýþý geliyor;
Aðýr aðýr, buram buram tipisi de...
Bana bakan ay’ýn güneþe ters dolunayýný severmiþim...
Yaðmuru severmiþim, damlasa da camlarýma kan gibi yüreðim.
Beni olduðum yerde býrakýr akþamlar, bir damlanýn içinde bulanýk.
Ömrüme yazýlmýþ bir eski tarihtir benim için ölüm;
Seni özlemle geberesiye düþündüðümden,
Gidiþindeki zifiri karanlýðýný severmiþim...
Kývýlcýmlar uçuþuyor yanan her þeyden,
Ben de yaþayarak yanýyorum.
Kýrkýnda farkýna vardým hayatýn,
Meðer ne çok þeyi severmiþim de;
Gönül penceremden akþamý,
Yeryüzüne dönülmez bir yolculuða
Çýkmýþ gibi seyrediyorum...
Figen ANAR / 05.06.2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.