yorgun

bir tutam tütünüm
kalmýþtý tutunacaðým

onu da yasakladýlar
reçete tutanaklarýnda
beyaz önlüklü þiire düþman doktorlar

-bunu dumanlý kalbime nasýl anlatacaðým-

sýðýnacak ne’m kaldý ki elimde
bir içim vardý evvelden
kaçarken dünyadan sýðýnaðým
þimdi o da darmadaðýn

usul usul yokluðunu sarýyorum
hüzün entarisi giyinmiþ þiirlere
tutuþuyor saçlarýna hasret
parmak uçlarým

her gün çocukluðumdaki bonibonlara benzer
ama tadý zýkkým haplar
yutuyorum iðrenerek
sözde onlar kalp ortaðým

bir sen yeterdin oysa
bir sen cümle ilaçlara bedel

‘’ecza dolabýydý’’ cehennem gözlerin
içerimdeki uçurumdan düþmeden evvel

þimdi sular ürperiyor siluetimden
çürüyor etimde senden kalan
her kara diken

içimde tomur tomur özlem birikirken
biliyorum oysa biliyorum
sözlerindir
sözlerindir
ciðerlerimi mütemadiyen deþen

gece engerek
gece yýlan
sokuluyor koynuma
dokunduðum ne varsa
kurdeþen döküyor kurdeþen
-çocukluðum uyuþuyor dilimde
kalmamýþ zerre-i miskal neþem-

yeni þeyler bulmalý diyorum
yeni þeyler
yetmiyor kitaplar
sýðýnmalar kahve yalnýzlýðýna
uzaklaþmalar kadim dostlardan

her köþe baþýnda
kalabalýklaþtýkça yalnýzlýðým
kendime çarpýyorum
yürüdüðüm her sokakta

geçiyor zaman
uzamýyor týrnaklarým
diþlerim etimde
zaman içimi kemirirken


acýtýyor anlar
anýlar
sýzlýyor kaburgalarým
adýn dilimde pelesenkken

sonra aklýma geliyor birden
sahi ne çok seviyordum çocuklarý
unutuyordum kendimi
onlarla seksek oynarken
yahut ip atlarken
kayboluyordum gök gözlerinde

daha iyi anlýyorum
neler neler yitirmiþim ben
yoluna sorgusuz sualsiz
bu caný feda etmiþken






ey benim
en aðýr imtihâným
parantez içim
haya(l) perdem
ufuk çizgim
bozuk akordu yüreðimin
yitiðim

piþman deðilim
piþman deðilim


yorgunum
yorgunum
yolcusuyum sonu yepyeni bir uçuruma uzanan
bu karanlýk yolun


heybemde azýðým
kýrgýnlýklar
kýrgýnlýklar
kýrgýnlýklar

bilenler bilir
beni ancak teneþir paklar
beni ancak teneþir paklar


Necat Uslu
Sosyal Medyada Paylaşın: