SON SABA...

Köhne düþünceler sarar etrafý
Teker teker…
Umutlarýn çoktan terk ettiði
Karanlýk duvarlara dayanýrým
Sevgili misali…

Ben her gece böyle üþürüm
Gözyaþlarýmýn izi kalýr kaldýrýmlarda
Ah! Bu ayrýlýk biraz küskün biraz zaruri
Aþk bu! Ýlla ödetiyor bedelini…

Zaman hüsran cereyanýna kapýldý
Caddeler dolusu ihanet dolaþýr,
Sevgilerin ayaklar altýna alýndýðý
Bu zindan þehirde…

Bir lahza düþünüyor insan
Hoyratça savrulan aþkýn mabedi
Hiçe açýlan kapýlar gibi…
Gidiyor evinden bir misafir daha
Aðlama artýk…
Aðlanmaz sevmeyenlere…

Ben ki içimde saklamýþým
Ebediyete ulaþacak sevgimi
Sarýp sarmalamýþým
Korkak bir inci gibi…

Dinmiyor bir türlü marguerite’nin sancýlarý
Hiçbir el tutmuyor yaralý yüreðini
Yazar bile duymuyor feryatlarýný
Ne yapsýn, kader ona gülmedi

Zamansýz elvedalara kapadým kapýmý
Ayrýlýk önümde heyula gibi
Ýki söz çýkýnca dudaklardan, dayanmalý
Asrýsaadet devri geride kaldý

Her an yelkovanla bir cenk ile geçiyor
Naðmeler sarýyor beni baþtan aþaðý
Ah! Yoruldum, heyulalar sardý her yanýmý
Gitmeli artýk, bizden gidenlerden…

Bu son saba!
Ýþlesin iliklerime kadar hayâsýzca…
Her aþk yeniden doðuþun önceden alýnan bir tadýdýr
Ah! Bir de sonunda ayrýlýk olmasa…

Aslý GÜREMEN
Sosyal Medyada Paylaşın: