ADSIZ

bir akþam vakti
gözlerim dalmýþtý
dolunayýn ýþýðý altýnda
bir ceylan gözlüye
nasýl anlatsam ki onu
hani kelimeler de kifayetsiz
dilimi de uzatmak istemiyorum ki
o masumiyetine
o kara gözlerindeki
peryasýz ýþýða


suskun-puskun ama
sessizliðinde bile gizlenememiþ
yüreðindeki yansýma,
kuru topraða, can veren gibi
gülü dalýnda seven gibi
sessizce okþayý veriyor
yüzüne karýþmýþ, sakin cehresi

nasýl desem ki onu
hani bir Ney sesi gibi
ya da ne bileyim
bir kuþun kuðu dansý gibi
ve ya güzel gözlere
sarýlmýþ uykusuz gecelere
uyku vermeyen bir rüya gibi
iþte öyle bir masumiyet
o yüzündeki bir karýþ gülümseme

dedim ya seni kendime
bir bak da gör þu yaratýlaný
belki yüzünde mutluluk açar diye
ama yok her þey ayný
alnýmda bir karýþ kýrýþýklýk
dudaðýmýn uçunda homurdanmýþ
bir çýbandan baþka
bir þey yoktu
seni kendime bile anlatamadým
nasýl dilim uzanýr sana

þimdi ucu sivri kalem de elimde
seni yazarken düþlerimde açtýðým
o siyah sayfaya
senin beyaz tenini çalýyorum
çünkü sen öyle bir þeysin ki
seni anlatmak bile yanlýþ
seni yaþamak vardý
gerçeklere sýðdýramadýðým
hayallerimin içinde
Sosyal Medyada Paylaşın: