Toprağa Özlem

Bir fanusta hareketsiz kalmak gibi bir þey,
dört duvar arasýnda yaþa(ma)mak.
Ben yaðmur sonrasý toprak kokusuna,
öðle sonrasý çýnar uykusuna,
kuþ cývýltýsýna, su þýrýltýsýna alýþkýným.

Ýlham vermez, yüzü soðuk beton yýðýnlarý;
kentin bloklarýnda esir bir þaire.
Bir yumruk oturur boðazýma, nefes alamam.
Ve klavye baþý sevdalardan haz alamam,
yarin gözlerinin içine bakýp,
bir gül tutuþturmayýnca ipek ellerine.

Selamsýz, sabahsýz apartman sakinlerinin,
dostluklarý da kadim olmaz.
Ketýlda kaynayan þebeke suyuna atýlmýþ,
sallama çay gibi tadým olmaz.
Homurdanarak sokaktan geçen motorlar,
kemirir kafatasýmý.
Ýyi günümden geçtim,
kimseler duymaz yasýmý.

Dokunmadan duramam çiçeðe, yapraða,
Ýnsanoðlu ölünce dahi yaslanýr topraða.
Velhasýl, apartman hayatý bana göre deðil canlar!
Beni ancak, üstü baþý çamur kýr çocuklarý ile
Yorgun, çilekeþ bahçývanlar anlar.
Ben, topraðýn oðluyum…

29.05.2017

Muhittin Alaca



Sosyal Medyada Paylaşın: