Ýçim içim Üþüyor, aþka aç bedenim. Týpký sobasý hiç yanamayan, Bacasý tütmeyen, soðuk evler gibi. Yüreðim üþüyor, dýþarda kalmýþ, Üstü baþý yýrtýk pýrtýk, Ayaz gecelerde, banklarda, Kaldýrýmlarda, yatan o insanlar gibi.
Hani diyoruz ya, Aðlamakta, hayatýn bir parçasý olduðu için. Ben, gülmeyi unutuyorum bazen, Ayný ölüm gibi, ayný zulüm gibi, Ve ayný sevda gibi, Çünkü, iyisiyle kötüsüyle, hayat hep devam ediyor,
Aðlasanda , gülsende , Zulme boyun eðsende, Ölüme koþup gitsende, Geride kalan hayat, yine yalanýyla, Akýp gidiyor, zamana inat.
Ýþte yüreðim! Sen gidiyorsun ya, Bu yürekte, o insanlar gibi, Sensizliðin, soðuðuna düþüyor. Sokaklarda kayboluyor bedenim, Hayatýn, yalanýyla yok oluyor kalbim.
Sen gidiyorsun ya, Bu kayýp kentin þarkýlarý, sensiz kalýyor, Melodiler, suskun oluyor aþka, Acýya serenat ediyor.
Sen gidiyorsun ya, yýkýlýyor, Zulme karþý devrim yapmýþ, Gönlümün ülkesi. Yýkýlýyor, ve gidiyor gönlümdeki acýya,
Usul, usul Gülümseyerek, Sevdanýn, daraðacýna gidiyor, Sol yaným. Anladýmki, Ýnandýðým þeyler, Acýdan baþka, hiç bir þey vermiyor bana.
Þimdi, Bedenimi, ihbar ediyorum, Çünkü kalbimi öldürdüm..
Ýsyaným! ne tanrýya, ne insanlara. isyaným, Ýsyaným sadece sevdaya..
Hakan Ezel Bayram
Sosyal Medyada Paylaşın:
hakan ezell Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.