Senden Sonra

Eskiler eskide kaldý derler, sevgilim.
Oysa ben, seni ne eskide býraktým
ne de eskittim.
Seni, dalýndan koparýlmamýþ
taptaze bir meyve gibi yüreðimde taþýdým.
Çetin kýþlar geçirsen de
Özenle korumaya çalýþtým seni.
Baþardým mý, bilmiyorum.
Bildiðim bir þey vardý aslýnda
Özenle beslenilen meyveler
Onca yýldan, onca zahmetten sonra
Tek bir afetle yok olabiliyordu.
Ve en büyük afeti ben yaþadým sanýrým.
ÖLÜM afeti...
Yaktý, yýktý...
Baþýmý deðil; hem hayatýmý
Hem geçmiþimi,
Hem geleceðimi,
Hem de hedefimi mahf etti.
Kendime hiç mi hiç gelemedim bile.
Nice defterler tükettim adýna.
Nice kalemler, silgiler, kalemtraþlar...
Yetmedi, Caným!...
Ne seni anlatmaya yetti bunca materyaller,
Ne de derdimi.
Yetmedi, Cananým!...
Ne bizi anlatmaya yetti bunca þiirler,
Ne de þiire benzer hayatýmýzý.
Yetmedi, Külli Heyecaným!...
Ne sensizliði anlatabildi bana sayfalarca
Ne de suretinin tahayyülünü...
Biliyor musun, ölü sevgilim?
Geride býraktýðýn adam,
O çok sevdiðin þiirleri,
Manzumeleri,
Hikâyeleri,
Romanlarý okuyamaz oldu.
Çünkü her defasýnda suretini görür oldu satýrlarda.
O kýyamadýðýn gözlerime,
Seni hatýrladýkça seller gibi yaþlar doldu.
Biliyor musun, müteveffa sevgilim?
O kýyamadýðýn ellerim,
Bir iki satýr olsun yazamaz oldu senden sonra.
Titrer oldu parmaklarým...
Karýþtýrýr oldum sözcükleri,
Göremez oldum cümleleri...
Anlayacaðýn, dipdiri olan adamý yýkar oldu ölüm haberin...
Senden sonra gökyüzünde bir kumbara yapmýþtým kendime.
Adýný da hüzün koymuþtum.
Sözde üzüldüðüm her anýmda,
Hüznümü, kumbaraya koyacak, o an üzülmeyecektim.
Ne oldu, biliyor musun, sevgilim?
Dayanamadým sensizliðin hýçkýrýklarýna
Ve açtým kumbaramý.
Þimdi oluk oluk hüzün yaðmuru yaðýyor üzerime.
Sensizliðe üþüyorum sevgilim.
O kadar sert ve çetin ki sensizlik,
Önümdeki þömine dahi ýsýtamýyor bedenimi.
Ben artýk ben olmaz oldum sevgilim.
Hiçbir þeyi yerli ve yerinde yapamaz oldum.
Alýþtým, alýþýyorum, az sonra alýþacaðým derken
Her gün yavaþ yavaþ ölür oldum gözbebeðim ...
Sosyal Medyada Paylaşın: