Dolu vurdu güvercinleri
Mayýs alacasý bir renkle düþtüler
gökyüzünün yüreðinden
veranda da yaralý yaðmur
eli yüzünde düþünen bir siluet
serili kalmýþ güvercinleri sordu
öldürülmüþ çocuklar gibiler dedi
yeni doðmuþ gülleri kesiyordu
jilet gibi düþünceler
bir gölgeydi konuþtuðum
oysa veranda boþtu
kapý önünde duran
pembe panduflalar ýssýzdý
adý iþlenmiþ kazaðýndaki
iðne oyasý kalbime batýyordu
silueti Annemin
veranda’dan uzaklaþýyordu
uzaklardan gelip geçen trenler bile durdu
yapraklar kesti kýpýrtýlarý
caddelerde serili güvercinler
þiirsel bir katliama kurban gittiler
gölgende yok þimdi
veranda boþ
sadece sandalyelerde
yaðmur týpýrtýlarý .
Ayþegül Aþkým Karagöz