sanma ki unuturum seni
topraðýným yaðmurlarda çiçek kokan
sarmýþým seni
menekþeler sarý güllerim
yapraklarýnda çið tanesi
karanlýk gecelerinde ýþýðýmla yangýn bir mum
pencerende yuva yapmýþ bir serçeyim ben
sen ,
serçe sanýrsýn belki
o serçe ki ,
seni canýndan çok seven
senin için dünyayý yerinden oynatýrdý bu yürek bir bilsen
þebboylar damlarken gün batýmlarýna
þebboylar aðlarken
ellerin diyorum ne kadar hüzünlü
ve gözlerin aþkla bakmak için
ah ne kadar geç
ne kadar erken
rüzgar rüzgar eserim baþ ucunda
ýþýldayan ay ýþýðý saçlarýnda
kýrýk kanatlý kuþlar aðacýnda
uçup gitmem merak etme
seni bekliyorum ben
senden öte uzaklarda
mevsimleri giydiririm sana
üþütmesin zaman seni
sesine vururum kendimi
eskimiþ þarkýlarda
öldüðün sabahýn buz dagýnda kaldým þimdi
bir þarký söylesen bana
biraz hicazdan
zamanda akýp geçen bir yazdan
sarsan kollarýna yine eskisi gibi
"kuzum" desen bana
üzülmesen
gül bakýslým , sen aðlama desen
aðlamasan
çýnlayan bir fotoðraf sesiyim ben artýk
gözlerine oturmuþ bir manzara
kucaðýnda bes yaþimin ihtisamý
yüreðinde askýmýz
saclarýnda annemin sevgi ormaný
ah ben
yeniden dogsam gözlerinden
seni bekliyorum eskimiþ anýlarda
þimdi harap ve uzayan tren raylarýnda
öylesine yakýnsýn ki sen
ama neden öylesine de uzaksýn bana
uzatsan þimdi ellerini
dokunsan saçlarýma
çocuk olsam yeniden salkým saçak ellerin ellerimde
dur dedim zamana
dur ki
yanýndayken ellerinin sýcaklýgý ile
göz pýnarlarýnýn ýrmak ýrmak
suyunu saklayayým ki
sýðýnayým yine
sen yokken içine
ve gözlerin bir ýssýz tepeden
mevsimler dokuyor þiirlerime
içimi ýsýtan bir rüzgarsýn
esintinle dalýyorum hülyalara
geceyim aslýnda ben
asýlmýþ bir kuþ gibiyim þehrin sokak lambalarýna
ve bir zaman sonra
saba rüzgarýyla geleceðim yanýna
beni karþýla
o ýþýðýn gecirgenliðiyle dolu boyutta
anýlarýmýza sarýldýðýmda
lütfen sen yine saçlarýmý okþa
bak , gülümseyiþlerimizi getirdim sana
kýrlardan gelincikler papatyalar
gün ýþýðý biraz pencerenden
sevinçlerimizi getirdim asýrlar öncesinden
yorgun bir kumru kondu bu sabah pencereme
ve bir ayna gibi yansýttý ruhunu bana
o sen’din bir tanem
sevgi dolu yüreðinle sen
beyazlaþmýþ bir ýþýða yürüttü beni
karþýmda gölgen
hala gitmemiþ ellerimde teninin kokusu
saran yüreðimin evini
her yerinde gölgen ve ýþýk iþte anla
gitmedin ki benden
gitmedim ki senden
bir þarký yumaðýna dolandýk
ve akþamsefalarý içinde gizlendik
artýk kimse ayýramaz bizi bizden
yaðmur desenleri çiziyorum bulutlara
içinde desen desen
hep sen
bulutlar ki bir gülden soyutlanmýþ
gökyüzüne saplanmýþ
ben ise yaþamdan soyutlandým
yüreðine saplandým
her ayrýlýk zamansýzdýr gülüm
zaman sevmedi biliyorsun bizi
dönmedi göçmen kuþlarýmýz
kaybettik bütün kedilerimizi
anlamazdý hiç kimse bir damla suya hasretimizi
dinmeyen o çöl yangýný mevsimlerimizi
birlikteyken bile bilmezler ki
hasrettik birbirimize
biten bir kum saatinde durmuþ bir zamandýk ikimiz de
umutlarýmýz karlý bir dað yamacý
eriþtiðimizde kopar düþerdi üstümüze
belki adý konmamýþ bu hüznü ilk kez yaþýyorsak da ikimiz
biz dünyayý kucaklardýk o muhteþem sevgimizle …
Ayþegül Aþkým KARAGÖZ – Mert YÝÐÝTCAN
kuþlarý ve kedileri çok seven þair
27 . 01 . 2015