sonra bir daha hiç bakmadým o tarafa gücümde yoktu zaten, bakarsam ölecekmiþim gibi bir his çöküyordu üzerime bakarsam kalbim yavaþlýyordu, kalbe zarar her þeyi býrak dediler; kahveyi, sigarayý ve seni…
Küsmüþ müydüm, kýrgýn mýydým bende bilmiyordum, sadece orada canýmý býrakmýþým ve nefes almadan yoluma devam etmiþ gibiydim. Keþke ölmüþ olsaydý dediðim zamanlar oldu elbette ama bu da çare deðildi, ben ölümü de görmüþtüm, ölen birine küfürler savurmuþtum bu da bir rahatlama biçimiydi belki de… Sen hiç ölmemiþtin ki; orada öylece durmuþ aramýzda ki zamaný uðurluyordun, bizi yaþlandýrýyordun, bize acýmýyordun ve ben senin bu “buz” haline alýþamýyordum… Durup fotoðrafýna bakýyordum; güldüðün ve mutlu olduðun o ana…
peki altýmýzdan yeryüzünü çekip çýkaran üstümüzde ki göðü yok sayan þey neydi, sen miydin? tüm bu sorularý bir gün býraktým seni býraktým bizi de. Sonra bir daha hiç bakmadým o tarafa…
Sosyal Medyada Paylaşın:
filiz punar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.