Ötme bülbülüm ötme, dikenler ahý duymaz, Açar da çiçekleri arýlara bal sunar. Hasretiyle yandýðým sevgili bana uymaz, Açar da kollarýný baþka dallara konar.
Ötme bülbülüm ötme, o yar aklýma gelir, Huzura hasret ruhum þimdi hicranla dolar. Sorarým daða taþa: Sevdayý kimler bilir? Dediler: Akýl yok mu? Aþýklar erken solar.
Ötme bülbülüm ötme, bahar gelmiþ neyime, Hüzün dolu baðrýmda açmaz benim güllerim. Coþku içinde Âlem, hasret benim payýma, Unuttum mevsimleri, heba oldu yýllarým.
Ötme bülbülüm ötme, hüzün çökmüþ ovaya, Her yaprakta bir þebnem benim gözümde yaþlar. Dediler: Neredesin? Cemre düþtü havaya, Can özümde depremler yürekte yangýn baþlar.
Ötme bülbülüm ötme, özlem dolu yasým var, Haram etti gülmeyi sevda denen bu çile. Aþk denen ol deryaya çekilse onca duvar, Eser durur yel gibi bedenler çökse bile.
Ötme bülbülüm ötme, Macit’i verem etme, Tükendi ömür kartý yaþanacak yýl mý var? Beni yakan sevgili, öyle kaþýný çatma, Sen de yan ki ben gibi, gör bak! Neymiþ ahuzar.
Mehmet Macit 12.04.2017 Dikili/Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmetmacit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.