o indi, ben baktým adem abi “oldu bu iþ aslaným” dedi bir þey anlamadým
o gitti ben bittim o artýk o çocuk deðildi ben hiç çocuk deðildim okul sonuna kadar her sabah onun duraðýnda aldým soluðu, her akþam okul çýkýþýnda bekledim onu ayný minibüse bindim ama ne yan yana oturabildim, ne de onun ücretini almayabildim..
bir keresinde oturduðu koltuða tutundumdu kalbim duracaktý, dizlerim titredi o da ne zaman? karnesini aldýðý gün.. ilk defa konuþtu sesini ilk ve son kez duyduðum bu; “artýk okul bitti” dedi,
ertesi günlerde babasýna bir köylüleri; “bu delikanlý senin kýzý bekliyor” demiþ babasý “-nasipse elden ne gelir” demiþ “Songül ablalarýný beklemeyecek mi?..” babasý bunu bir güzel benzetmiþ o da çýkmýþ o hiddetle duraða geldi.. yüzü mosmor, gözleri þiþ,
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.