büyük þehirlerde yaþýyor olmanýn avantajlarýný yaþadým her yerden, her mevkiden birine ulaþma imkaným oldu harçlýksýz kalmadým, inþaatta çalýþtým garsonluk yaptým Ankarada okulda, mahallede, yolda herkes tanýþým oldu
komþumuz minibüsçüye çýraklýk yapmaya baþladým bir gün küçük bir kýz çocuðu, dünya umurunda deðil cývýl cývýl, pýrýl pýrýl bir hali vardý, hayran kaldýðým son duraktan önce iniyor, ama benim farkýmda deðil..
bir gün para üstünü vermedim.. isteyemedi, inerken bir nazar boncuðu sýkýþtýrdým avucuna.. sýkýca kapattým ben “Allah seni nazarlardan saklasýn” diye dua ederken o bir çalým sattý ki, bittim, istemeden çok kýzdýrmýþtým
hep son durakta bekledim, yoktu, kimseye soramadým bana göre ilk okulda, olmadý orta okulda olmalýydý “ne” “ulan o lise son” dedi, minibüsçü, çok þaþýrdým okul çýkýþýnda bekledik.. aldýk, ama hiç konuþmadý..
saatlerce ondan bahsetmeme raðmen, þoktaydým Adem abi.. kabaca, pervasýz, “kýz bu oðlan sana aþýk” dedi çektik bir dondurmacýya, o yere baktý, ben ona baktým “Adem abi gidelim” dedi.. yemeden-içmeden kalktýk tabi..
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.