ALEV...

…
Ömrümün sondeminde gelip,gönlümde taht kurdun..
Ýþvelerle,cilvelerle kâlbime pýranga vurdun !..

Nice bin þikâyet ettin,ben hiç þikâyet etmedim;
Kaç kez habersiz gittin de,ben hiç býrakýp-gitmedim..

Ben deðil miydim kahrýna katlanan gönüllü mahkûm ?!
Sen gardiyaným olsaydýn; kýyamet kopmazdý Gül’üm…

Merhametlidir bu yürek..Nice kaprisler etsen de…
Gönül kapýsý kapanmaz,bin kere çekip-gitsen de…

Dertlerini hep dinledim..Bitmedi ki zaten derd’in !.
Gözlerim açýk gitmezdim,bir kere candan gülseydin…

Garip gönlüm ALEV’inle yandý,kavruldu bir zaman !..

MAHÞER’e kadar yanmaða gönüllüydüm ben ozaman… ozaman…

ALEV’inle,hasretinle sönmez ateþlere yandým !..
Geçici hevesteymiþsin…Mutlu olacaðýz sandým…

Bir umuttun yüreðimde,benimle kalýrsýn sandým…
Sözlerine,va’d’ine hep güvendim sana inandým..

Anladým ki,hayatýnda ben,küçük bir figürandým !..
Senin trajik ömründe,eðlencelik ,tatlý ân’dým..

Bir kez olsun,” Seni candan çok seviyorum..” deseydin,
Sonra da Azrail olup,tatlý canýmý alsaydýn !!.

Bu yürek yanmaz demiþtim,harabezâr’a döndürdün !.
Hayalimi,umudumu,SEN,ocaðýmý söndürdün !!!..
–Mehmet Cemalettin Bayhan-ERDEK-04.09.2007

Sosyal Medyada Paylaşın: