Yaren olmak nedir diye sorsalar
Anlatamam
Yaþamak nedir deseler
Nefesim kesilir soluklanamam...
Sen
Sen dost bahçesinden
Bir demet papatya ile geldin
Haykýrsam sana delice
Hançerem yýrtýlýrcasýna
Merhem olabilir misin kapanmak bilmeyen yaralarýma
Bilmezsin
Her susuþum haykýrýþtýr çýðlýk çýðlýða
Her dokunuþ kýrar kanatlarýmý acýmasýzca
Cemreler düþmüþ
Havaya, topraða, suya...
Benim gamzelerim küsmüþ çok mu acaba...
Benim yaþadýðým iklimlerde cemre olmaz
Ne hava, ne toprak, ne su ýsýnmaz
Yüreðim üþüdükçe
Dudaðýma hiç bir dudak dokunamaz
Yaþama ait ne varsa ýsýtmak
Kolay mý sanýrsýn
Kalbindeki buz daðýný söküp atmak
Güneþi getirmek geceye
Saçlarýndan tutup çekerek
Aydýnlatmak karanlýklarý bir mum yakarak
Üþüyorum...
Isýtmak, dokunmak, aydýnlatmak
Isýtmaya çalýþmak belki de
Belki de yok olmayý göze almak
Ne sevmek, ne de sarýlmak...
Yalnýzlýðýmla baþbaþa bir maðara kovuðunda
Taþ duvarlara yaslanmak
Oysa o taþlarý
Yüreginin evini yaparken döþemiþtin ellerinle
Ben yine de ýsýn ýsýt derim tüm çýðlýðýmla
Gör bak yaþamak ne güzel o anlarda
Boþ ver, sal gitsin
Ne ev yapabildim korkuyla
Yýkacak diye bir fýrtýna
Ne de...
Boþ ver dedim ya...
Dereler koþar ýrmaða, ýrmaklar denize, denizler okyanusa...
Ya denizler
Deniz gözlüler
Ya bir türlü yaðmayan yaðmur
Ya olmayan zamanlar
Ve olmasýný istediðimiz anlar
Geceleri hele geceleri
Duvarlar gelmez mi üstüne üstüne insanýn
Üç-beþ nöbetlerinde yitirilen düþlerimiz
Bir o yana bir bu yana dönüþlerimiz
Ve hep düþüþlerimiz........
Kahreden, yokeden
Düþlediklerimiz ve hatta düþleyemediklerimiz
Bir ölüden farksýz her þeyimiz
Ve bir gün
Ýstemeyi bilememekten gelen düþüþler...
Oysa bilmek bizim iþimizdi
Ne kadar üþüyüp yalnýz kalsak da
Ve kaybettik kendimizi dipsiz dar bir sokakta
Yine biz deðil miyiz aslýnda
Biz olmak, bizde kalmak ne kadar zordur hayatta
Bir þarkýsýn sen ömür boyu sürecek, demek
Ne kadar kolay olsa da
Hiç bir þarký kalmaz sonsuza kadar asla...
Yüreðimiz kalacak bir de
Hiç bitmeyen tebessümüm
Aðlarken de söylerken de
Hiç ama hiç gitmeyen gülümsemem...
Olsun varsýn
Ecel olsa gelen sinemde söndürürüm
Gülen insana kolay kolay yaklaþmaz ölüm
Veya açarým kollarýmý ve ölümü de severim...
Ve ölüm yakýþmalý insana
Ve giyinmeli o bembeyaz elbiseyi onurla...
Eylül Gökdemir