Sen yoktun dikenlerine yalýn ayak basarken efkarlý duruþumuzu resmettim bahçeye gözlerimiz taç yapraklarýyla dolmuþtu yüreðimizin kum saati zembereði boþalmýþtý bu bahçeye ne zaman uðrasam uðrardý bana bir þiir karþýlardý ellerimi rüzgar gülleriyle haykýrýrdý ; hoþ geldiniz.
güller mevsimiydi sapsarý güller.
ölü kuþlarý doldurdum eteklerime yakýlmýþtý kanatlarý dilleri kýyamadým kitap aralarýna gömdüm onlarý insanlýðýn yüzü yüz karasýna bulanýrken tek tek ayýklarken yüreðimdeki dikenleri kitaplardan bana doðruldu yine de umudu kucaðýma verdi Tanrýnýn elleri.
güller mevsimiydi bembeyaz güller.
hani susacaktý acýlarýmýz güneþe yangýn sevdamýz yeþerecekti ne acýlarýmýz sustu ne de durdu o kahrolasý veda tranvayý güller mevsimine yakýþýr mý bu yokluk kan damarlarýmý düðüm yapan düþünce yüzümde felçli bir þiire dolmuþ engelli bulutlar kirpiklerimde kelebek ölüleri gözlerimi kýrpsam düþecek her biri.