Neydi o, zamanlar.
Neydi!
Bir zamanlar, ruhumu okþayan
Baktýkça!
Gözlerimin, pasýný silen
Yeþile baþýný yaslamýþ, mýþýl, mýþýl uyuyan mavi koylar.
Ve!
Gölgesi denize düþmüþ, yakamozlarla oynayan salkým saçak aðaçlar.
Kuþlar, balýklar.
Neydi o yaþanmýþ zamanlar.
Anýlarda’ mý, kalacaktý!
Hayalini mi kuracaktým þimdi, bir zamanlar ayrýlamadýðým o yerlerin
Dört duvar arasýnda, ellerim kollarým baðlý yaþarken.
Çaresizlik, içinde.
Umudunu kaybetmiþ, kara sevdalýlar gibi.
Hüzün dolu yüreðimle!
Neydi, neydi o akþamlar!
Neydi.
Oturup güneþin batýþýný izlediðim ayaklarýmýn sularla oynadýðý akþamlar
Neydi!
Dalgalarýn sesine sevda þarkýlarýný söylediðim
Hayatýmý, sýrlarýmý anlattýðým
Turkuaz renkli koylara yaslanan denize baktýkça büyülendiðim
O, deniz
O koylar, þimdi nerede.
Olmadý bu kader.
Olmadý!
Senin yüzünden görüyorsun elim kolum ayaðým baðlandý.
Ayaðýma taktýðýn prangalar yüzünden
Yaþamaya, gücüm kalmadý.
Beni sen þu dört duvar arasýnda, anýlarla yaþamaya mahkûm ettin
Olmadý kader, bu hiç olmadý.
29 Mar. 17
Ahmet Yüksel Þanlý er