Leyla! Diye Ağladı

Hýzla akan zamanda deðerleri unuttuk,
Eriþilmez deðildik, alaycý gözle baktýk.
Olmasak da farkýnda seven kalbe umuttuk,
Küçük çýkarlar için nice canlarý yaktýk.

Çaldýk seven kalpleri yalana yalan katýp,
Düþünmedik gözlerden akacak gözyaþýný.
Aþkla yanan bir kalbi susuz çöllere atýp,
Unutturduk gülmeyi haram ettik aþýný.

Sevgileri katleden en azýlý katildik,
Nice masum duygular sayemizde kül oldu.
Zalimler kervanýna ön sýrada katýldýk,
Tomurcuk olan güller zamansýz bir bir soldu.

Böyle mi olmalýydý sevmelerin bedeli?
Ne aþklar da sadakat, ne sözlerde durmak var.
Ýnsanlýk denen duygu gönüllerden gideli,
Buðuludur bakýþlar, yüreklerde ahuzar.

Kalmadý eski aþklar denilse de hep vardýr,
Ýnsan denen bu varlýk asla aþksýz kalamaz.
Gerçek aþký bulana bu Dünya þimdi dardýr,
Aþk denen güzelliði gönüllerde bulamaz.

Aþký bulan garibin kulak saðýr, göz kördür,
Kýrmýþtýr yürekleri, kýrýlmýþtýr yüreði.
Mevla affetse kulu helallik iþi zordur,
Kazýp dursa kabrini isyan eder küreði.

Macit’te Mecnun gibi, Leyla! Diye aðladý,
Döktüðü yaþlarýna hicranlarýný kattý.
Vuslatsýz kalan sevda ciðerini daðladý,
Her fecrin doðumunda umut diye ah! Etti.


Mehmet Macit
15.08.2016
Dikili/Ýzmir

Sosyal Medyada Paylaşın: