ömrümce benden taraf oldu iklimsizliðin göç kuþlarý. bazen onlar gibi boðuluyorum ben de yazgýmýn en kara çukurunda. ya da farzet güneþi özlüyorum an(ý)larca.
ne zaman ki ayrý kaldým gülüþünden ölüm taþýdý bedensizliðim. umarsýzca mahþere uzanan yokluðunun azabýný çekti göðsüm, nefes alýþlarýmýn sýkýþtýrýlmýþ boþluðunda. yine de kirpiklerimden asýlan hayalini sana eksik kalan ellerimle sevdim hep. yutkundum boðazýmýn çatallaþan çýðlýðýný yeminler süzüldü avuçlarýmdan sesine.
kýrsam da duvarlarýný ruhumun her gün aðartýsýnda yeni bir sen doðuyor parmak aralarýmdan. ve öyle terk edilmiþcesine sinip, oturuyor bir köþeye en çocuk yaným. sus oluþlarýn arttýðý bir zaman diliminde bir de yetim baþlý hüzünlerin içime devrilmesi yok mu, kalbine susamýþlýðýmý öpüp o an koyduðun son noktalarý azâd ediyorum kendimden.
devrikleþmeden kelimelerin
"umut kokan bir rüzgar esse" diyorum bazen iç çekiþimin üþümesine inat olmuyor.
....
ey benim kalbinin ihtilâline ahrâz kalan yaným asma yüzünü aynalara sakladýðýn ben oluþlarýna. sustum çünkü içimde birikmiþ ne’n varsa yokluðunun gölgesine sýðýnmýþ tüm seslerin ve tüm gürültülerin kestim dilini. göðsümün atýþý talan edilmiþ bir þehrin kabrinde nefessiz þimdi.
emel güneysu
Sosyal Medyada Paylaşın:
..güney_su.. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.