Felek ayrýlýk yazmýþ, bilmiyorum, ne diye, Bu hüzün kaldý bana, son vedândan hediye. Kaç kez sildim elimle, görünmesinler diye, Yine de nemlenmeden durmuyor mahzun gözüm.
Öksüz gecelerimde, hep gözlerin düþlenir, Ayýþýðýnda hüzün, nakýþ nakýþ iþlenir Sabahlara, bir gurbet türküsüyle baþlanýr, Bir uzun hava gibi geçer sonra gündüzüm
Ateþ düþmüþ içime, duman duman tüterim, Ayrýlýðýn hüznüyle, ben Mecnun’dan beterim. Sevgini kaybedersem, yok olurum, biterim, Sensiz bu gurbet elde pek garîbim, öksüzüm.
Dudaðýmla saçýndan çiçekler dermesem de, Özlediðim ellere, elimi sürmesem de, Adýný anmasam da, yüzünü görmesem de, Yine ismin olacak, son nefeste son sözüm...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.