sen sadece varlýðýna aðýtlar dizilen elemsin gözbebeðimde..
içim dünya dolusu acýlardan geçiyor bu ara intiharlar birikiyor uçurumlaþmýþ gök’yüzümde toprak yaðýyor tüm doðurganlýðýyla gelmiþime ve yüreðim hep sövmek istiyor sürgün yediði geç’miþine..
kalbim mahþer yeri sanki.. öksüzlüðüm göðsümde bin parça iken tutup çekiyorum arda kalan ömrümü ellerimle.. alýp götürdü birikmiþliðini bin yýllýk suskunluðun.. yamanmýyor ki artýk düþ kýrýklarým dili lal inanmýþlýðýmla..
ellerim kaybedilmiþ masumiyeti örüyor bazen baharlara ruhum üþüyor sonra kaný çekilircesine.. her ne kadar umutsuz kalakalmýþlýklardan sýyrýlmak istese de ruhum, pencereme düþüyor içimde büyüyen ahlar.. ve kalbim aðlýyor o vakit, bulutlarýn raks eden ýslýðýyla..
emel güneysu
Sosyal Medyada Paylaşın:
..güney_su.. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.