ÜŞÜYORUM

ÜÞÜYORUM

Üþüyorum sen yoksun yaným da,
Geceler ýssýz ve sessiz,
Karanlýðýn ayazý sanki iliklerimde,
Saracak sýmsýcak kucaðýný arýyorum.

Buz kesmiþ ellerim,
Kýþýn ayazý býçak gibi acýtýyor suratýmý,
Isýtacak nefesini arýyorum.

Soðuktan morarmýþ yanaklarým,
Ana kucaðý gibi sar beni,
Koru benliðimi gecenin ayazýndan,
Isýtan yuvam ol.

Üþüyorum hayratça esen rüzgâr da,
Donduruyor ellerimi,
Ayaklarým su alýyor postalýmdan,
Gecenin kar ve tipili soðuðun da.

Sensiz ýsýnamýyorum,
Üþüyorum senin yokluðun da,
Odamýn camlarý buðulanýyor,
Buz kesecek üþütüyor bedenimi.

Rüyalarým da bile üþüyorum,
Isýtmýyor yataðým yorganým,
Sen olmadýkça ayaz gecelerim de.

Kararmýþ sobam tütmüyor bacam,
Sensiz geceler hep üþütüyor,
Geçmiyor kýþ geceleri be güzelim,
Senin sýcaklýðýn olmayýnca.


Durmuþ Karabaðlý

Sosyal Medyada Paylaşın: