Bizim Hikayemiz

Bir yaz saati sýcaklýðýnda parmak uçlarýma dokunan.
Uður böceðinin, kanat çýrpmasýyla etrafa neþe saçýlan.
Bir yaz gününde rastladým aþklarýn en güzeline.
Kaným nasýl kaynýyor, aþka nasýl heveskâr yüreðim.
Taþý sýksam toz ederim.
Ýþte böyle baþladý hikâyemiz

Kalktý gönlümün göðünden kara bulutlar.
Aþka kýt’a durdum, bitmez saygým.
Güneþi selamladý göçmen kuþlar, yerleþik zamanda.
Sabaha beþ kala, kalkan vapurlarýn arkasýndan el sallarken martýlar.
Ben demli bir çayýn buðusunda gözlerine bakmaya doyamýyorum.
Kimi görsem aþka imrenen, önce kendinden geç diyorum.
Sonra aþký selamlarsýn…

Aþkýn hudutsuzluðunda gezerken,
Zamanýn nasýl geçtiðinden habersiz,
Kuþlarla ayný þarkýyý mýrýldanmak,
Ýþte huzur, iþte gerçek aþk…

Ve sen sevdiðim.
Kestane rengi saçlarý rüzgârla raks eden kadýným.
Elinde bir çay bardaðý, benden bir þiir bekliyorsun.
O anda ne bir araba sesi,
Ne de bir çocuk aðlamasý,
Kimsede çýt yok.
Aþktan konuþuyoruz.
Ve karýþýyoruz aþkýn içine.
Þiir bittiði zaman elin ellerimde,
Gündüzde güneþ sýcaklýðý,
Gece de ayýn ziyasý.
Ve bana bakan gözlerinin ýþýltýsý.
Üçünüz birden karýþýyorsunuz içime.
Yokluðun ki kabir azabý,
Rabbim yaþatmasýn o günleri…


Sosyal Medyada Paylaşın: