Son Bulsun

Ýçimde bir yorgan iðnesi gibi acýlar.
Hatýrladýkça yüreðime batan.
Bir annenin doðum sancýsý sancýlar.
Can yakan, bir sonu olmayan.

Dökülen sývasý ahþap evlerin.
Üzerimde hep bir kan lekesi gibi duran.
Ve bitimsiz dertlerimin.
Çarmýðýnda geçmiþ zaman.

Acep bir yolu bulunmuþ mudur?
Geçmiþ günleri akýldan kovan.
Acep arýlar bal yapmayý unutmuþ mudur?
Hiç boþ kalmýþ mýdýr kovan?

Sanmam unutmak mümkün olsun.
Çýkmazlar, aklýmda kalmaya meyilli.
Tek dileðim bu izdiham son bulsun.
Ve aklým unutsun eskiye dönmeyi…

Sosyal Medyada Paylaşın: