“-insan,! bazen; yeter artýk diyor feleðe toprak beni çekiyor mu ne! yorgun argýn gittiðim yolun neresindeyim… insan kendiðinden kabulleniyor gidiþatý kendiliðinden, yavaþ yavaþ yanaþýyor limana inmek için deðil, binmek için kalkan ilk uçaða biletim peþin, daha doðduðumda tutuþturulmuþ elime belli hangi gün, saat kaçta nereden, nasýl bineceðim
uðurlamaya gelenler kim kimi uðurluyorlar umurumda deðil, bana ne kim bu el sallayanlar sallanan mendil, bu aðýtlar kime dökülen göz yaþlarý kimin için benden þikayetçi olanlar bayram edin
ne dargýným feleðe, ne küstüm kaderime üç günlük dünyada ne yapmak ister baþka heyecanla geliyor insan, rolünü oynuyor sahneden iniyor sýra kimdeyse ne alkýþ, ne þaþaa
de! þimdi bizi nere koyarlar, çoluk-çocuk bizim buralarý bilmez, biz onlarýn, oralarý, benden arkaya kalýrsa haným, nereye götürülürüm, asýl da can alýcýsý, ben arkaya kalýrsam onu nereye götürürüm,
ilk hanýmýn babasý bilmem nerede doðmuþ, memur gitmiþ bilmen nereye, oradan evlenmiþ, biz memuriyet de tanýþtýk, þimdi baþka yerdeyiz, anasý babasý kendi, her biri ayrý bir yerde bizim çocuklarýn her biri ayrý bi yerde dünyaya geldi, her biri ayrý bi yerde okudu, þimdi her biri ayrý tece-millet de memur zorr be! ……… insan kendini bir yere ait hissetmez mi yahu!
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.