âh ya! çocukken atlýkarýncayý ata binen karýnca zannederdim gökyüzüne kalemle güneþ týrnaklarýma gökkuþaðý kaldýrýmlara görünmez arkadaþlar çizerdim kitap okurken aya yolculuk ederdim sonra çikolatalý ekmek de masaldan sayýlýrdý misketlerime isimler takardým futboldan da anlardým ki hem dizlerim kanasýn n’olmuþ yani kýrýlmayan, kanamayan düþlerim kollarýmý açýp koþunca kanatlanan gülüþlerim vardý! heyt be! gölgem uzayýnca sokakta kasýlýrdým kahraman gibi annemin böreði nasýl da ev kokardý evim annem annem bahar kokardý çiçek özlü deterjan gibi babamýn sesi yaðmurdu huzurlu, dingin ve ýlýktý yorganýn üzerime örtülmesiydi babam ocaktý, aþtý toplama çýkarma çarpma ama asla eksilmemekti babam bembeyaz bir pencereydi çocukluðum ilk yaðan kar gibi dokunulmazdý saçlarým uzadý sonra boyum sonra dertlerim, günlerim ve yanaklarým ýslandý gözyaþlarýmýn tuzuydu gençliðimin kokusu renklerin kaosuydu pencerem týpký düþlerim gibi yaþlý bir çocuðun derin gözleri gibi týpký bu þiir gibi içli ve yorgun...
✒T.Y.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Apsara Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.