VE GİTTİ ÜSTADIM

VE GÝTTÝ ÜSTADIM
Ve gitti üstadým; Seve seve deðil, söke söke gitti. Öve öve deðil, döve döve gitti. Baðýrta baðýrta götürdü kendini benden. Pardon! Beni benden.
Öyle çok acýttý ki canýmý giderken, evladýný yitirmiþ bir anne gibiyim. Hani her ölümün bir tabiri vardýr ya üstadým. Annesi ölene öksüz, babasý ölene yetim, eþi ölene dul derler. Fakat evlat acýsýnýn bir tarifi yoktur. Gidiþinin de bir tarifi yoktu üstadým. Evlat acýsý gibi koydu. Gidiþi tarifsiz bir acýydý..
Her gidiþin bir bahanesi vardýr üstadým. Ya da bir suçlusu...
Sormadan yapamayacaðým üstadým? Bu gidiþin bahanesi neydi? Ya da suçlusu... Ben mi? O mu? Ya da ikimiz mi? Ya da hiç birimiz mi?
Seni bilmem de üstadým bu gidiþin suçlusu bizdik. Ýkimizdik...
Ben onun yýlan olduðunu bildiðim halde yüreðimi açýp, anahtarýný ona verdim. O ise yüreðimin bu kadar hassas olduðunu gördüðü halde içime kývrýldý. Sonra kalbime aktý, odalarýnda dolaþtý. Zehrini akýttý ve gitti.
Gidiþlerin de bir dönüþü vardýr. Ama o döndüðünde býraktýðý gibi göremeyecek beni üstadým. Ýntiharlarýn eþiðinde, yalnýzlýklarýn beþiðindeyimdir artýk. Ölümle yaþamak arasýnda gidip geliyorumdur.
Dönmeyecek biliyorum üstadým. Dönmeyecek ve bir daha gelmeyecek.
Bu gidiþ dönüþ için deðildi üstadým. Ölüm gibi gitti çünkü, zulüm gibi.
Gitti sonunda üstadým. Acýta acýta, kanata kanata gitti. Gitti ve dönmedi.
O gittiði yerden dönmez biliyorum, ama bir gün benim yolum onun gittiði yerlere düþerse ona diyeceðim ki; ‘’ Beni benden götürmüþsün lakin, kendini ben de unutmuþsun. Ya beni ver, ya kendini de al’’ Elveda üstadým!

(ORHAN ÖZSOY’A TEÞEKKÜRLER)

Sosyal Medyada Paylaşın: