Geceye Tutunanların Şiiri

Gözlerimiz deðil, yüreðimiz uzaða dalar bizim
Ahraz sabahlarýn yanaðýnda doðan güneþe sarýlýz
Dövülen umutlarýmýza þifa diye gözyaþýmýzý içiririz
Elleri buz tutan yarýnlarýmýza acýlardan yatak sereriz

Deniz gözlüm, ah yüzünde haftasonunu barýndýraným
Seninde yüreðin benim yüreðim gibi yandý mý
Gülüþlerinden öptüðüm çocuklar da beni gördün mü
Dicle olup aktýn mý Anadolu’nun baðrýndan

Zaman, baþý alevler içinde yanan bir çocuk olur
Seni, uykusuz saatlerin suskunluðu hatýrlatýr durur
Þarkýlarýn sýrtýna yaslasam da kuþlarýn konmadýðý omzumu
Seni unutabilmenin baðrýna visal olamýyorum

Çayýmýz kenarda üþümüþtür, dudaðýmýz komada
Göðüsleri kanayan "özledim" kelimeleri damlar
Yýldýzlar gelip kaldýr alnýný, üzülme dese bile
Cehennem dolu bir hasret okþamýþtýr yüzümüzü

Daðýlan tesbih taneleri kapatýr sabrýn yolunu
Kirpiðimizde kar, boran, fýrtýna koþmaktan yorulmaz
Yoksulluk olsa insan kader deyip geçer ama
Evladýný kaybeder gibi bir sevda aðýr gelir bu cana

Kapandýðýmýz odalar, yakýlan sayýsýz sigaralar
Ýçimizde duman deðil, ölmeyen intiharlar sökülür
Bir telefon, bir mesaj çok yakýndýr bize fakat
Gece bitmiþ, yine inleyen daðlarda solmuþuzdur

Þiir : Servan Erdinç
Sosyal Medyada Paylaşın: