Bu þehrin geceleriydi beni þair yapan, sokaklarýnda bir meczup gibi dolaþýrdým . Ay doðmayan kýþ gecelerinde, puslu lambalar dinlerdi efkarlý þiirlerimi. Asi gibi derinden ve sessiz akýp giderdim, Antakya’nýn dar sokaklarýnda.
Her ýþýkta yüzün gülüyordu yüzüme, her karartýda hüzün doluyordu içime. Bazen þehir de bana dar gelirdi. Uzun Çarþý’dan, gün boyu dükkânlardan kaldýrýmlara sinmiþ, defne ve kekik kokularý arasýnda, týrmanýrdým Habibi Neccar Tepesi’ne.
Kendimle baþ baþa kaldým sanýrdým. Oysa nereye gitsem, hangi yana atsam kendimi; þehrin en yüksek burçlarýndan, ismin devrilirdi üstüme. Yine beni sende unuturdum…
11.01.2017
Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhittin Alaca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.