Ateşin Canı İncinir

“sen!
hiç gökyüzüne kýrýldýn mý?"

Bir gam çöker ya üstüne hani,
Hangi mevsimden kaçýp geldiði belirsiz,
Faili meçhul,
Kimliksiz,
Bir gam ki üstüne sinmiþ tepeden týrnaða
Üstün, baþýn incinir

Kapýlar kapanýr ardý ardýna,
Perdeler çekilir pencerelere,
Saksýdaki çiçeklerde bir tedirginlik baþlar,
Bir kâbus hýzlýca geçer gözlerinin içinden
Ýçin incinir
Sonra karanlýk bir gece çýðlýk çýðlýða dolaþýr odanda,
Bütün duvarlarý bir hüzün kaplar,
Ve tavanlarý,
Yarasalar iþgal eder gökyüzünü,
Gökyüzü göðsüne koyu sancýlar saplar
Göçer ruhun,
Enkaz altýnda can çekiþir düþün,
Düþün incinir.

Hep, güneþ doðacak diye beklersin,
Güneþin ýþýðý söner her defasýnda
Gün cayar,
Geceye döner,
Ay kahrýndan deli olur,
Kudurur…
Yýldýzlar firare, göçe zorlanýr,
Suyu ateþe verirler,
Su yanar
Ateþin caný incinir

Dipsiz bir kuyudan seslenir umut,
Bir pervane misali kendi yörüngende döner durursun
Anlarsýn ki senden baþka kimse yok
Bir sen varsýn, biçare
Elin eline yabancýlaþýr,
Parmaklarýnýn ucundan kayar gider ellerin
Umudun incinir.

Ve gökyüzüne saplanýr bakýþýn,
Gökyüzüne kýrýlýrsýn,
Küsersin,
Bakýþýn incinir,
Saçýna bir tel ak düþer,
Dizlerine kapanýr, uzun uzun susarsýn
Saçýnda telin incinir,
Ve sonra dudaðýndan yorgun birkaç söz düþer,
Dilin incinir,
Kalbin incinir….

S.U.

Serkan Uçar

09.01.2017
Sosyal Medyada Paylaşın: