apansız ayrılık

ýlýk bir rüzgar
enseliyor yalnýzlýðýmdan beni.
harikulade bir baharýn orta yerinde
ölümsüz çiçekler gibi dururken varlýðýn;
ansýzýn kaybolup gidiyorsun
lacivert bir akþamýn buðusunda,
yokluðunu emanet edip sýrtýma.
ölü aþk sancýlarý
kaçak giriþlerle sýðýnýyorlar sanki aðrýma,
sol yanýmdaki.
ebediyen sürecek bir saltanat ediniyor hüzün,
gözlerimin ta en dibinde.
ürkek güvercinler gibi tüneyip duruyor
göðsümün yaz serinliðine,
laftan anlamaz hasretin.
hevesim kursaðýmda,
hayallerim birer ceset zihnimin ayrýlýk girdabýnda.
beni teþhir ediyor
ölü sevda tüccarý kentsizliðim.
merdivenlerini týrmanýrken zaman kýyametin,
çoktan üflenmiþ ruhumun sur’u sanki.
ellerimde kirli menekþeler,
kalakaldým,
karanlýkla örtülü bir vaktin
efsunlu serzeniþinde.
býçak kesmeyen dudaklarýmda yosun tutuyor
þimdi tüm sevda cümleleri.
en günahkar yerimden vuruyor beni
bir türlü alt edemediðim
keþkeler cumhuriyetim.
ebabiller yazýlýyor alnýma,
üstelik paslanmýþ nefesim.
ve hala gidiyorsun sen.
bir veda ýsmarlayýp gençliðime,
geleceðimi zehirliyorsun.
hiç beklemeyeceðim demiyorum sana,
aksine,öle öle sayacaðým günleri,aylarý.
ama unutma,
dönüþün olacaksa,
yüklen sýrtýna hatrý sayýlýr tüm bahaneleri.
öyle gel,öyle gel.
öyle.

- Abdullah Cemek

Sosyal Medyada Paylaşın: