ÖNCE UMUDUMU ÇALDI EVREN...

Tadýmlýk aþklar;
Bir gölgede peyda olan o muamma:
Yine isli gecenin ve geçmiþin enkazý.
Bir suretim de yok asýl,
Müridi iken aþkýn
Rakýmý kayýp bir þiirde teveccüh buyurdu mademki özlem:
Önce umudumu çaldý evren
Ve derken yitip gittim.

Boþ sayfalarý ömür denen tantananýn:
Hayli lakayt bir lehçe yine densizliðim,
Demini tutturamadým gitti
Hele ki sabra delalet tüm izdüþümü
Yorgun cümlelerimin:
Bir cümle ile hemhal derken vücut bulduðum
Yetim ve körelmiþ yüreðim.

Andan baðýmsýzým; hayli kopuk ve sefil;
Irgat bir düþ’te boþ vermiþliðim…
Tabanlarý yanýyor umutlarýmýn,
Iskartaya çýkarmýþçasýna yarýnlarým,
Hanidir kökeni kayýp bir sefalet,
Yürekte saklý tuttuðumu sanýrdým oysa:
Önce kaybolan dirayetim ve temkinli gönülden
Sýrdaþ bir surede hemhal olduðum sevi dilinde
Mahrem tokalaþmalar yine boyutsuzluðumun
Kepenklerinde kýstýrýlmýþ o hulasa yalnýzlýk.

Týnýsýnda mahrem bir coþku,
Bayat ekmek tadý olsa da terk edilmiþlik
Rakýmý kayýp bir þehirden yok farkým.
Ucube gölgelerde sinen o kokusu belli ki
Titrek bir izbede,
Kayýp bir surette
Dokunulmazlýðý yüreðin;
Hele ki sýðdýramazken aþký minnacýk bir terennüme.

Çatýk kaþlý kelamlardan da almýþken nasibimi,
Hayli de yüksek ökçeli bir tedirginlik peyda olan
Sanýrsýn ki taziyeye gelen konu komþu
Oysaki yitip gitmedi henüz bunca arzu.

Hayli yüklü gözlerim hayli nemli,
Yüksünmedim de hem aðlarken kaybetmeyi umudu,
Kaybolduðuma yanmak belki de
Hayatýn rüþtü.

Tamtakýr yürek epeydir,
Sükûtu yitik bir kelamdan daha aldým nasibimi
Ve fazlasýyla debdebeli serzeniþler
Yine ayyuka çýkan hele ki yok mu o can pazarý?
Ýçinde kefen saklý bavulu beþerin
Bilmezken öleceði cürümü.

Tadým yok Allah’ým ama ifrata da kaçmadým ezelden,
Yeter ki ufkumu geniþ tut
Ve yüreði ferah,
Baðýþla da cehaletini þu faninin,
Birazdan ben de çekip gideceðim,
Fazla bekletmeye gelmez hani
Hele ki ecel kapýya dayanmýþken;
Ölüm deðil tecellim sadece içeceðim þehadet þerbeti
Teselli olan ve eþlik eden nedamet yüklü gölgelere.
Demem o ki derlerdi de inanmazdým:
Mazlum bir yetimden geride kalan son hutbe
Yine indinde doyamazken aþka,
Kavuþmaksa Hakka,
Gözlerimin feri henüz sönmeden.




Sosyal Medyada Paylaşın: