-ben her gün biraz keder ve biraz aþkla yudumluyorum seni...
deðil mi ki öznesi aþk olanýn yüklemi hep kederdi!
ayný þehirde,
bir çocuðun dudaðýndan düþen gülücüktük aðlamaklý
vadesi dolmuþ bir hastanýn
havada asýlý kalmýþ son nefesi
son veda, son haykýrýþ, son çýðlýk gibi...
ne acý deðil mi?
oysa biz seninle her þeyin ilkiydik
her þeyi ilkmiþ gibi bildik ve yaþadýk sevgili!
ciðerlerinin su toplamasý
ve nefesinin yetememesi kendine
boðularak yaþamaya uðraþmak
gözlerine çizdiðin o buðulu son resimde...
her gece gözlerini sana yuman
ve her sabah gözlerini sana açan
bir çocuk masalýndan sonra
ayaklarý yere basan
acýtan ve yoran ve yýkan ve yakan
gerçeðin kahýr hikayesi olmak þimdi!
kafamý yasladým,
pervazýna kumrularýn yuva yaptýðý
pencerenin camýna
bir süre izledim onlarý öylece ve umarsýzca
nice ölümler, nice zulümler
ve nice ümitler,
güzellikler geçti gitti önümden bir anda
elimle tuttum göðsümü
baktým yaram hâlâ kanamakta
ömrüm dedim usulca
ah ömrüm!
ömrüne bedel verdiðim ömrüm
canýna can saydýðým etim, kemiðim
ruhuna yoldaþ dediðim soluðum
týrnaklarýmý geçirdim hýrsla yarama
belli belirsiz çýktý sesim
dedim, sen daha olmamýþsýn
biraz daha kana yara’m!
biraz daha!
23-26-27 Aralýk 2016
Sevtap Kaya Nurgònül