farketmiþtim aslýnda dilindeki paslý kamayý
insan dediðin nedir ki
havaya iki söz savur
yere düþene kadar ölsün
sitem bilmem de
öfke nöbetlerinden uykuya kaçýp
gelinciklere boðdurdum sevmeleri
dinen fýrtýnada zaiyatý izliyorum
hava da soģuk
martýlara eþlik eden vapur
hüzünlü þarkýlarýn ritminde
kemancýnýn tellerinden karaya dökülür adýmlarým
en kötüsü de görmeyiþin
elleri cebinde sokaklardan geçiþimi
ilgili kadýnlar gördüm her baþýmý kaldýrdýðýmda
tekrar yere kapaklandý gözlerim
fotoðraflarda uzaða bakýþýmý betimliyor dostlar
yokluðum senide sarýyor mu arada?
hiçe sayýlan korkularýn gölgesinde
yaramaz çocuklar gibiydik
þimdi ise tenhasýna cekildik sözlerin
hiç bir þey gülüþünün yerini dolduramaz
iki satýr yaþamak, yazmaktan öte.