Dokundu ufkun çizgileri çocuk alnýmýza Ne ara oluk oluk aktý zaman Avuçlarýmýzdan kayarcasýna. Kaç saat sürdü bu yaþa geliþimiz Kaç arþýn yol yürüdük yorgun topuklarýmýzla Býraktýklarýmýzý hangi ara hatýrlamaya baþladýk Hayatýn kaldýrýmlarýnda. Çocuk alnýmýzda þerit þerit çizgiler Koca bir günü harcayýp da gözümüzden düþen güneþin býraktýklarý... Akþam ezaný duyulmadan firar ediþimiz Terli sýrtýmýzla, ilk odamýz, sokaðýmýzdan... Uslanmaz yaralarýmýz kaç düþüþten sonra kabuk baðladý Ýlk aþkýn yaðmuru ilk ne zaman deðdi saçlarýmýza Kaç kere saklandýk gözlerimizin kuytusuna Görmesin diye, gönlümüzü kuþlar gibi titreten o güzellik. Kaç imkansýzýmýz oldu ders kitaplarýna baþ harfini kondurduðumuz Kaç sýzýmýz oldu imkan bulamayýp da söyleyememekten... Ne ara unuttuk, unutmak zorunda kaldýklarýmýzdan bir parça üþümeyi Yetim kalmýþ sokaklarýn ýþýksýz ve kömür kokan ýssýzlýklarýnda... Biz hangi ara büyüdük biliyor musun? Ýlklerimizi ilk hatýrlayýp da bir damla süzüldüðü gün yanaklarýmýza Ýþte o an ölüm haberini aldýk çocukluðumuzun. Küçük ve sebepsiz mutluluklardan kocaman gülüþler doðurduðumuz o günleri Ne çok özledik, deðil mi? Sahi, biz büyürken mi böyle küçüldü dünyamýz? Ya da gel unutalým her þeyi; Unutmaktýr ilacýmýz... Sosyal Medyada Paylaşın:
attilaedri Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.