öksüzlüðüm kendi hayaline kýlýç tutarken gýyabýnda cemresine kýrgýnlýk düþmüþ baharlar yüreðimi üþütür, üzülür göðsüm göðün en yükseðinde sallanýrken.
hep sol yanýmýn aðrýsýnda çoðaltsam da seni eksiliyor gülüþüm kurak iklimli coðrafyalarýn kalp atýþýnda. varsýn gezinsin tepemde ölüm saçan kuþlar parmak uçlarýma çizdiðin ürkek resimlere de þükür.
bazen toprak kokusunda bulurum nefesini topraða dayarým baþýmý o vakit lakin, yetmez sensizliðimi sarmaya. hasretim annem kokar, sessizliðin gözyaþý.
biliyor musun sana olan tüm zaaflarým aðlak bir kýz çocuðu. olmayýþýna yaðan yaðmurlar omuzlarýma yük. gökkuþaðý güzelliðini yitiren girdap gibi gönlüm güneþine þýmarsa da güneþin yüzü hep griye dönük.
zoraki gülümseyen palyaçolar gibiyim. okþanamayan saçlarým daðýnýk hep günlerden, dua etmeyi öðrendiðim ilk gün saatler hep ölgün.
... karanlýk gecelerde yýldýzlarýn masalýný anlat bana anne biraz da ben kapatayým gözlerimi sonsuzluðun göðsünde.
emel güneysu//onaralýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
..güney_su.. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.